Dancehall(czyt. denshal) - gatunek muzyczny wywodzący się z Jamajki, powstały pod koniec lat siedemdziesiątych z klasycznego reggae. Jest jednak od niej o wiele szybszy i żywszy, a "nawijacze" śpiewają do podkładów zwanych riddimami, granych przez selektorów. dancehall Wersji dotyczących genezy muzyki dancehall jest co najmniej kilka. Mijają się, podając różne daty i różne nazwiska. Najbardziej znana opinia głosi, iż wszystko zaczęło się w 1975 roku, gdy Sugar Minott zaczął przerabiać, wraz z producentem i właścicielem słynnego jamajskiego Studio One Coxsonem Dodd'em, stare riddimy na nowe przeboje. W 1979 Roots Radics, skład kilkunastu utalentowanych muzyków jamajskich, zrobił riddim dla Baringtona Levy, który następnie, wraz z Junjo Lawes'em, miał to nagrać pod szyldem Channel One Studio. Niestety już po śmierci Boba Marley'a, w 1981 roku, na Jamajce nastąpił przełom. Szorstki, brudny i typowo uliczny dancehall, skierowany do sal tanecznych, zaczął wypierać z głośników powolne brzmienia roots reggae. Junjo Lawes, Yellowman, Eek-A-Mouse, General Echo, czy w końcu Barington Levy zaczęli odnosić pierwsze sukcesy, nawijając na riddimach zagranych przez żywe bandy (aż do połowy lat 80 nie było mowy o syntezatorach czy samplerach). 5 grudnia 1985 roku, w studiu Prince'a Jammy'ego na 38 St.Lucia Road w Kingston, powstał "Sleng Teng", pierwszy riddim stworzony za pomocą elektroniki. Datę tę uznaje się za narodziny ragga, zdigitalizowanej odmiany reggae, a także początek nowego etapu w historii muzyki dancehall. Wtedy to, na scenę wkroczyło nowe, młodsze pokolenie, wykorzyustujące już nie nagrane przez bandy, a stworzone za pomocą sprzętu elektronicznego riddimy. Swoje pierwsze kroki zaczął stawiać Capleton, Buju Banton czy Shabba Ranks. Z czasem do mężczyzn nawijaczy dołączyły kobiety, a muzyka towarzysząca rozpalonym ciałom zaczęła zyskiwać coraz szersze rzesze zwolenników. Wraz z emigrantami z Jamajki, dancehall zawędrował w inne części świata. Za nim natomiast do NY, Londynu czy Toronto podążył trzask winyli i rytmy, które odtąd miały porywać ludzi do tańca. Dancehall więc powstał nie tylko jako rozrywka, chwila relaksu na parkiecie przy dźwiękach, ale także, jako sposób na oderwanie się młodych od problemów metodą duchowego oczyszczenia, radosnej ekspresji, możliwości wyrażenia siebie, czy w końcu przetrwania.

Raggamuffin znane również pod nazwą Ragga, jest to styl w muzyce Jamajskiej, którego nie należy mylić z KOTEM(ragamuffin) oraz gatunkiem muzyki INDYJSKIEJ(raga). Nazwa tego gatunku pochodzi od angielskiego słowa " ragamuffin" oznaczającego "obdartus, włóczęga"). Ragga powstało na Jamajce w latach 80. XX wieku. Styl ten wywodzi się z gatunków reggae oraz dancehall, którego podstawą są elektroniczne brzmienia. Ragga jest bardzo podobne do hip hopu. Granice pomiędzy tymi nurtami muzycznymi są bardzo cienki i coraz częściej zanikają. Ważną rolę również w raggamuffin odgrywa, tak jak w hip hopie, sampling. Raggamuffin zapoczątkowane zostało przez Jamajczyków pochodzących z niskich warstw społecznych. Utwory tego stylu zazwyczaj posiadają mocny przekaz, który często jest jawną krytyką polityki, rządu, braku tolerancji oraz wszelkich wydarzeń godnych potępienia ("conscious ragga").

Roots reggae - (wym. ruts rege) jest nazwą nadaną gatunkowi rastafariańskiego reggae. Termin ten dosłownie oznacza muzykę korzeni. Powstał w latach 60. i 70. XX wieku na Jamajce i później rozwijany na całym świecie. Roots reggae jest muzyką duchową, liryka wysławia zwykle Jah, Lwa Judy czy Haile Selassie I. Częstymi tematami jest też temat biedy i opór wobec użycia przemocy ze strony rządu. Głównymi twórcami roots byli m.in.: Bob Marley, Black Uhuru, Burning Spear, Bunny Wailer, Peter Tosh, Jimmy Cliff, Lee Scratch Perry, Twinkle Brothers, Culture, Ijahman Levi, Augustus Pablo.

Ska to styl muzyczny wywodzący się z Jamajki, zapoczątkowany w końcowej fazie lat 50. XX wieku, który był prekursorem rocksteady oraz reggae. Powstał pod wpływem połączenia takich gatunków muzycznych jak: blues, calypso, jazz czy swing. ska. Nazwa stylu prawdopodobnie jest wyrazem dźwiękonaśladowczym, używanym przez DJ'ów, którzy w ten sposób zachęcali odbiorców do zabawy, a jego powstanie związane jest ściśle z soundsystemami. Pierwszymi ich twórcami byli Duke Reid i Sir Coxsone. Dzięki nim świat poznał ska, reggae czy dub.

Dub to gatunek muzyki który wyrósł z reggae w 1960 roku i jest powszechnie uważana za podgatunek, choć już dawno zaczęła wykraczać poza zakres reggae. Słowo "dub" w języku angielskim dosłownie znaczy obciosywać. Popularny zwrot "rub-a-dub" tłumaczy się jako: łupu-cupu. Tytułowanie owego gatunku muzycznego wywodzi się bowiem z określenia "dubbed-out", bo tak nazywano praktykowaną na Jamajce czynność, polegającą na wycinaniu poszczególnych składników utworu reggae'owego. Popularność dub'u można tłumaczyć na wiele sposobów. Być może jednym z czynników, które się do niej przyczyniły, jest ogromna swoboda, jaką daje tego typu twórczość - bo w dubie znajdziemy dosłownie wszystko - od podstawy, czyli wspomnianej wcześniej przykładowej partii basu tudzież wokalu, przez nagrane przypadkiem improwizacje muzyków ze studia, po ich rozmowy, okrzyki czy nawet kłótnie. Z takich materiałów może powstać prawdziwe dzieło, wszystko zależy tylko (i aż) od pomysłu i talentu kogoś, kto je złoży w jedną całość.